SUNUM ÖZETİ

Amaç: Bu çalışmada, son iki yıllık period içinde cerrahi olarak tedavi ettiğimiz üriner taşlı çocuklar ile ilgili deneyimimizi paylaşmayı amaçladık.

Gereç  ve yöntem: Ocak 2008 ile Aralık 2009 tarihleri arasında kliniğimizde üriner taş tanısıyla cerrahi girişim uygulanan 232 çocuk değerlendirmeye alındı.

Bulgular: Ortalama yaşı 7.2 yıldı. Üriner taşın yerleşimi, olguların 130’unda böbrek, 97’sinde üreter, 31’inde mesane ve 7’sinde üretra idi. Tüm 232 olgunun 54’üne ESWL (34’ünde başarılı) uygulandı. Toplam 54 olguda taşa zemin hazırlama ihtimali olan ek anomali saptandı (intrarenal pelvis, UPD, UVD, NM). Renal fonksiyon, olguların 23’ünde düşük, 7’inde ise fonksiyon %10’un altında idi.

Böbrek taşı olan 130 olgunun 42’sine ESWL (14’ünde başarısız), 27’sinde perkütan nefrolitotomi (PNL), 14’ünde üreterorenoskopi (URS), 43’üne flank insizyon (3 nefrektomi) ve 14’üne bilateral çok büyük taşlar nedeniyle göbek üstü mid-transvers insizyon yapıldı. Üreter taşı olan 97 olgunun 12’sine ESWL (6’sı başarısız), 87’sine URS ve 4’üne ise taşa neden olan üriner anomali nedeniyle açık cerrahi uygulandı. Mesane taşı olan 31 olgunun 18’inde taş perkütan sistolitotomi (PSL), 13’ünde ise sistoskopi ile taş çıkarıldı. Üretra taşı olan 7 olgunun taşı sistoskopik olarak çıkarıldı. Postoperatif komplikasyon olarak olguların 13’ünde rezidü taş (8’inde yeniden girişim gerekti), 5’inde perirenal sıvı toplanması ve 3’ünde intraoperatif kanama (medikal tedavi ile kanama durdu) saptandı.

Yorumlar: Uygun seçilmiş böbrek taşlı çocukların çoğunda dikkatli yapılan PNL ve URS ile taşlar güvenle elimine edilebilirler. Komplike olmayan (anomalisiz) üreter taşlarının tamamı URS ile güvenle ve yüksek başarı ile çıkarılabilir. Büyük mesane taşlarının tamamı perkütan sistolitotomi (PSL) ile daha az morbiditeyle çıkarılabilir. Ancak, çocuklarda üriner anomali oranı nispeten yüksek ve üriner anatomi daha küçük olduğu için; uygun seçilmeyen olgular, uygun olmayan enstrumanların kullanılması veya dikkatli girişimsel işlem yapılmaması morbiditeyi belirgin arttırabilir.

Introduction and Objective: In this study, we share our two-year experience on children who underwent interventional urinary stone treatment.

Methods: A total of 232 children who underwent interventional treatment for urinary stone between January 2008 and December 2009 were reviewed.

Results: Mean age was 7.2 years. The location of urinary stone was kidney in 130 patients, ureter in 97, bladder in 31, and urethra in 7 patients. Of the 232 patients, 54 underwent ESWL which was successful in 34 patients. Fifty-four patients had associated urinary anomaly predisposing urinary stone. Renal scan revealed low function in 23 patients and non-function in 7 patients.

Of the 130 kidney stone patients, ESWL was performed in 42 patients (14 failed), PNL in 27, ureterorenoscopic stone extraction in 14, and flank incision in 43 patients (3 nephrectomy), mid-transvers upper abdominal incision for bilateral large stone in 14 patients. Of the 97 ureteral stone patients, ESWL was performed in 12 patients (6 failed), ureterorenoscopic stone extraction in 87, and open surgery in 4 patients (due to urinary anomaly). Of the 31 bladder stone patients, stone was removed percutaneously in 18 patients and cystoscopically in 13. All of the 7 urethral stones were removed cystoscopically. Postoperative complications were residual stone in 13 (8 required re-intervention), perirenal fluid collection in 5 (resolved spontaneously), intraoperative bleeding in 3 (recovered with blood replacement).

Conclusions: PNL and even ureterorenoscopic stone extraction can be safely performed in a selected group of children with renal stone. All of the uncomplicated ureteral stones can be safely and successfully removed by URS. All of the large bladder stones can be removed by percutaneous cystolithotomy with less morbidity. However, due to the fact that urinary anomaly rate is relatively high and urinary anatomy is smaller than adults, non-selectivity of the patients, usage of unappropriate instruments or unsafe interventions may significantly increase the morbidity rate in such patients.